Wybudowany w l. 1931–1933, był w momencie powstania pierwszym drapaczem chmur w Polsce i drugim najwyższym budynkiem w Europie. Zaprojektował go Marcin Weinfeld, a stalowa konstrukcja jest autorstwa Stefana Bryły. Obiekt w czasie powstania warszawskiego był jedną z niezdobytych redut. Intensywnie ostrzeliwany z niemieckich dział, mimo odchylenia od pionu nie zawalił się dzięki stabilnej konstrukcji. W 1954 r. otwarto tu Hotel „Warszawa”, który działał do 2002 r. Od 2009 r.w posiadaniu krakowskiej rodziny Likusów. Decyzją inwestora z budynku został zdjęty socrealistyczny kostium nadany w 1953 r. przez architekta Marcina Weinfelda (było to możliwe, gdyż do rejestru zabytków jest wpisana tylko konstrukcja). Zostały też zniszczone powojenne wnętrza autorstwa Czesława Knothego. Autorem koncepcji przebudowy była pracowania Bulanda & Mucha Architekci. Zamierzano powrócić do przedwojennej formy, a budynek przeznaczyć na luksusowy hotel. W 2011 r. architekci rozstali się z inwestorem z uwagi na niezgodność prac budowlanych z ich projektem. Pierwotnie przewidywane otwarcie hotelu na 2012 r. coraz bardziej odkłada się w czasie. Prace postępują bardzo wolno, a społecznicy wielokrotnie alarmowali, że obiekt jest niedostatecznie zabezpieczony. Inwestor nie komentuje sprawy i nie ujawnia swoich planów, a budynek – ikona międzywojennej Warszawy i Warszawy walczącej – ogołocony z historycznych nawarstwień stylowych coraz bardziej niszczeje.