Klasycystyczny gmach wybudowany w latach 1911–1914 według projektu Alfonsa Graviera, dzięki ofiarności Eugenii Kierbedziowej, przebudowany został według projektu Bohdana Pniewskiego w 1934 r. Po wojnie odremontowany i nadbudowany. Z czasem wnętrza wtórnie podzielono na niewielkie pomieszczenia. W 1973 r. Oskar Hansen przygotował projekt adaptacji do potrzeb dydaktyki w konwencji Formy Otwartej, niestety niezrealizowany. W latach 2011–2014 budynek zrewaloryzowano i rozbudowano według projektu pracowni architektonicznej JEMS Architekci. Historycznemu gmachowi przywrócono przedwojenny klarowny układ wnętrz, odtworzono tektonikę fasad, operując na podziałach i proporcjach. Nowe skrzydło, w wyrazie bardzo surowe, ma również czytelną strukturę wewnętrzną i elegancką kompozycję. Wykreowany dziedziniec, półotwarty w kierunku wybrzeża, integruje starą i nową cześć kompleksu oraz otwiera bryłę na zieleń bulwarów, nawiązując do hansenowskiej koncepcji wyjścia nad Wisłę. Nowe skrzydło ilustruje bezkompromisowe podejście do problematyki obecności nowej architektury w zabytkowym otoczeniu. Dzięki jakości projektu architektonicznego harmonijnie wprowadza cechy współczesne do stylistycznie zróżnicowanej pierzei wybrzeża, podnosząc jego wielkomiejski charakter, oraz tworzy przestrzenne ramy dla życia kulturalnego i społecznego.