Jeden z najstarszych w mieście, należący do „Siedmiu placów Warszawy” otaczających wieńcem Ogród Saski, stanowiących centrum przedwojennej stolicy. Jego okolice zamieszkiwane były głównie przez ludność żydowską. W latach 1940–1942 znajdował się w obrębie warszawskiego getta i od końca wojny jest jednym z nielicznych częściowo zachowanych miejsc związanych z żydowską kulturą Warszawy. Obudowany z socjalistycznym blokowiskiem z czasem podupadł. W lipcu 2007 r. Joanna Rajkowska przywróciła to miejsce mieszkańcom, tworząc instalację „Dotleniacz”: staw z urządzeniami ozonującymi i wytwarzającymi mgiełkę (kuratorka: Kaja Pawełek; architektura: Lech Mill, Maciej Walczyna; realizacja: CSW Zamek Ujazdowski). Była to najbardziej udana w historii Warszawy rewitalizacja przestrzeni miejskiej za pomocą interwencji artystycznej. W listopadzie 2007 r. „Dotleniacz” został rozebrany „na zimę”. Wiosną 2008 r. władze, wbrew opiniom mieszkańców i protestom specjalistów, nie przywróciły instalacji, lecz zleciły gruntowną rewaloryzację placu, przeprowadzoną w latach 2009–2011. Projekt Dariusza Malinowskiego obejmuje estetyzację placu: wprowadzenie luksusowych materiałów, nowoczesnej iluminacji, stworzenie oczka wodnego z kaskadą oraz małej architektury budującej atmosferę „miejskiego salonu”. Bez uwzględniania poprzedniej sytuacji społecznej można oceniać go pozytywnie. To jednak wcześniejszy „Dotleniacz” integrował lokalną społeczność i zwabiał warszawiaków z całego miasta. Po przebudowie plac opustoszał, a Warszawa utraciła najlepszy przykład sztuki w przestrzeni publicznej.